Η συνέντευξή μου στην NEATVΚΡΗΤΗΣ

Γιατί η ουσιαστική επικοινωνία, με τον εαυτό μας και τους άλλους γύρω μας, είναι ένα κρίσιμο ζητούμενο στην εποχή μας και τι σημαίνει τελικά η λέξη "επικοινωνιακός".

Δύο βασικές προϋποθέσεις για την ουσιαστική επικοινωνία με τον άλλον δίπλα μας: 
η ελεύθερη εκδήλωση του αυθεντικού συναισθήματος και η μετρημένη χρήση της αυστηρής λογικής.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ ΑΡΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ

Γιατί εμείς αδελφέ μου επικοινωνούμε, όχι για να ξεχωρίσουμε απ' τον κόσμο. 
Εμείς επικοινωνούμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Ο επίλογος της διάλεξής μου στα Χανιά στις 7-10-2013 για το Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο.

Υπάρχουν και τα άσπρα σύννεφα

Οι σωστές ερωτήσεις μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματα.

Σε μια εποχή που όλα έγιναν προβλήματα,

εμείς ας γίνουμε οι λύσεις.

άρθρο Σεπτεμβρίου 2013 στην τοπική εφημερίδα "Επαγγελματίας και Καταναλωτής" της Ελευσίνας.
  

    Είναι πολλά χρόνια τώρα αγαπητέ αναγνώστη (από την εφηβική μου ηλικία) που δεν έπαψα να θαυμάζω τη ζωή και τη μέθοδο έρευνας του Αθηναίου Διδάσκαλου, του μεγάλου Σωκράτη. Δεν έγραψε συγγράμματα όπως οι μαθητές του, δεν έδωσε μια συμπαγή θεωρία για τη φύση, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, για την πολιτική και την εξουσία. Δεν φιλοσόφησε πάνω στη φιλοσοφία όπως έκαναν πολλά χρόνια αργότερα αμέτρητοι σοβαροί φιλόσοφοι και χιλιάδες χιλιάδων μπουρδολόγοι.

    Ο Σωκράτης ενδιαφερόταν για το πώς να ζούμε καλύτερα, δηλαδή πιο αρμονικά με τον βαθύτερο εαυτό μας, το “δαιμόνιο” όπως με την καλή έννοια το έλεγε εκείνος, δηλαδή την θεϊκή φωνή σοφίας που έχει ο κάθε άνθρωπος με το που έρχεται στον κόσμο. Δεν είχε ποτέ έτοιμες λύσεις να δώσει σε όσους προσέτρεχαν στη σοφία του, κι ακόμη κι αν είχε τέτοιες λύσεις να προτείνει, εκείνος δεν έσπευδε να το κάνει αν δεν τις υπέβαλλε σε σχολαστικό έλεγχο (εξέταση το αποκαλούσε) και την εξέταση αυτή την έκανε βάζοντας σε ενεργητική συμμετοχή τη σκέψη και τα συναισθήματα του συνομιλητή του.

     Ασχολήθηκε μόνον με το να βάζει στους συνομιλητές και μαθητές του τα σωστά ερωτήματα με τον πιο σωστό τρόπο. Δεν έδινε ο ίδιος πάντα τις απαντήσεις αλλά ως επί το πλείστον άφηνε ή ωθούσε με περίτεχνο τρόπο τον συνομιλητή – μαθητή να καταλήξει εκείνος στην απάντηση, έτσι ώστε να του είναι και αποδεκτή και ο Σωκράτης είτε συμφωνούσε είτε όταν διαφωνούσε έβαζε τις επόμενες ερωτήσεις που η εξέτασή τους θα τεκμηρίωνε την αντίρρησή του. Έτσι γεννήθηκε η τέχνη του διαλόγου στον ελληνικό πολιτισμό. Δεν δίδασκε γνώσεις αλλά τον τρόπο για να βελτιώνουμε τις γνώσεις μας. Καμία ανθρώπινη γνώση (άποψη, γνώμη, ιδέα, πεποίθηση) δεν θεωρούσε ισχυρή και ολοκληρωμένη για πάντα παρά μόνον μέχρι τη στιγμή, που κάποια πιο φρέσκα δεδομένα ή νέα πρωτότυπα ερωτήματα θα αμφισβητούσαν είτε την ισχύ της ολοκληρωτικά είτε την πληρότητά της.

    Ο Σωκράτης ενδιαφερόταν να μάθει τους μαθητές του να σκέφτονται πιο ορθολογικά, να μπορούν να ακούνε τη φωνή της συνείδησής τους πιο καθαρά και να την εμπιστεύονται μέχρι αυτοθυσίας, όπως τους το έδειξε και με το παράδειγμα του τρόπου όλης της ζωής του αλλά και με την κορυφαία απόφαση να μην απολογηθεί στη δίκη του κρύβοντας τη συνείδησή του και παρακαλώντας για επιείκεια, έστω κι αν αυτό εξόργισε το πλήθος των δικαστών και τον οδήγησε στην θανατική καταδίκη.

 Έτσι λοιπόν ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο – το δηλητήριο εκτέλεσης – και έμεινε πιστός στη φωνή που τον καθοδηγούσε σε όλη τη ζωή του, δηλαδή έμεινε συνεπής, έως εσχάτων, σαν παραδειγματικός δάσκαλος απέναντι στους μαθητές του, με αποτέλεσμα η διδασκαλία του για τη συνείδηση, τη συνέπεια και την αδογμάτιστη έρευνα να διαδοθεί από τον θαυμασμό, να επιβιώσει και να γίνει τροφή για τη σκέψη ερευνητών, φιλοσόφων και επιστημόνων.

Άξιζε κατ’ εμέ να αφιερώσω λίγα λόγια παραπάνω για τον Σωκράτη (είτε για να τον τιμήσω, είτε για να τον θυμίσω σε όσους τον έχουν γνωρίσει είτε για να μάθουν λίγα συνοπτικά γι αυτόν όσοι δεν είχαν την τύχη), πριν προχωρήσω να σας αραδιάσω … ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ. Ναι, ερωτήματα – όχι σαν τον Σωκράτη βέβαια, μην με παρεξηγήσετε. Σκέφτηκα λοιπόν σε αυτό το φύλλο του Σεπτέμβρη να γράψω κάτι διαφορετικό. 

    Αφορμή λοιπόν είναι ο Σεπτέμβρης. Όλο το καλοκαίρι μου φάνηκε ότι όλοι περίμεναν τον Σεπτέμβρη… Εντυπωσιάστηκα, αφού πρώτη φορά παρατήρησα να συμβαίνει αυτό. Λες και κανείς δεν μπορούσε να χαρεί τουλάχιστον την θέρμη του καλοκαιριού και τον γαλανό ουρανό, λες και κανείς δεν μπορούσε να χαλαρώσει τα δροσερά φετινά βραδάκια του πιο φιλικού καλοκαιριού. Ναι, μέσα σε όλη την κατήφεια των οικονομικών καταστροφών, η φύση ήταν γενναιόδωρη προσφέροντάς μας εφέτος, ένα τρυφερά δροσερό καλοκαιράκι.

Ξέρω, αμέσως οι περισσότεροι θα είπατε τώρα “μα όλοι περιμέναμε με αγωνία την επιστροφή της τρόικα τον Σεπτέμβρη”. Πολλοί άλλοι θα είπατε “μα αυτό το καλοκαίρι δεν είχαμε την άλλοτε οικονομική δυνατότητα ξένοιαστων διακοπών”. Καταλαβαίνω ότι πραγματικά αυτό το καλοκαίρι συσσωρεύονταν οι αγωνίες για το μέλλον μας και ότι οι απάνθρωπα σκληρές αποφάσεις που θα παρθούν θα τραυματίσουν κι άλλες οικογένειες. Κανείς δεν μπορεί να είναι χαλαρός όταν οι φήμες λένε ότι από τον Σεπτέμβρη θα του ανακοινωθεί το μέλλον του. Είναι σαν το μαρτύριο του καταδικασμένου μελλοθάνατου που περιμένει την ημέρα που θα του ανακοινώσουν πότε θα εκτελεστεί.

     Καταλαβαίνω την αγωνία, το νιώθω, με αφορά, μας αφορά όλους, μα δεν θέλω να σταθώ μόνον στα “μαύρα σύννεφα” αλλά κυρίως να εστιάσω και στα λευκά που ομορφαίνουν τον ουρανό και δροσίζουν τη γη με την ταξιδιάρικη σκιά τους.

 

Και θα μου πει κάποιος:

Ποια είναι, τα λευκά αυτά ευλογημένα σύννεφα; Υπάρχουν σήμερα τέτοια; Υπάρχουν ελπίδες; Γιατί κανείς δεν μιλάει γι αυτές; Γιατί όταν οι Υπουργοί μιλάνε για ελπίδες εκτοξεύουν μαζί και κεραυνούς απειλών; Από πότε έγιναν οι απειλές ελπίδες; Για ελπίδες ακούω μόνον τους αντιπολιτευόμενους να μιλάνε αλλά κι αυτοί υπό την απειλή ότι δεν θα κάνουμε το λάθος να μην τους ψηφίσουμε. 

     Να που (όπως υποψιάζομαι) τώρα, κάπως έτσι θα αναρωτιέστε ή θα με ρωτούσατε αν ήμουν μπροστά σας. Να που αναδύονται κάποια ερωτήματα (σας είπα για ερωτήματα θα γράψω). Και είναι ερωτήματα σχετικά με το αν υπάρχουν λευκά σύννεφα – ελπίδες. Ξέρετε όμως ότι τα ερωτήματα όταν δεν μπατάρουν μόνον προς μια πλευρά είναι το γόνιμο έδαφος να γεννηθούν ελπίδες;

      Επειδή λοιπόν τα κανάλια, οι εφημερίδες και τα κοινωνικά δίκτυα στο internet κατακλύζονται από ερωτήματα του τύπου: “Πόσο επώδυνος θα είναι ο θάνατος” ή “Τι θα κραυγάζουν πεθαίνοντας οι μελλοθάνατοι” δηλαδή είναι ερωτήματα που μπατάρουν στην μια πλευρά, γι αυτό κι εγώ διάλεξα τα “άσπρα σύννεφα”, δηλαδή τα ερωτήματα που νομίζω δεν μπατάρουν μονόπλευρα. Είναι τα ερωτήματα που λένε όχι ποιες ή που είναι οι ελπίδες αλλά λένε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους αλλά και σφαιρικά και από όλες τις οπτικές γωνίες, το εξής: Τι κάνει ο καθένας μας με τον εαυτό του μέσα σε μια θύελλα; Τι κάνουμε όταν επίκειται ή όταν έχει συμβεί ένα ναυάγιο και είμαστε μέσα κι εμείς; Τι μας βοηθάει απ’ όσα εκάναμε με τον εαυτό μας πριν βρεθούμε στη θύελλα;

      Φαντάζομαι ότι όλοι έχετε ακούσει για το τι γίνεται στα ναυάγια, έτσι δεν είναι; Επιζούν μερικοί δυνατοί σωματικά, επιζούν και κάποιοι αδίστακτοι και απάνθρωποι, αλλά επιζούν ακόμη κι εκείνοι που μπορεί να είναι αδύναμοι σωματικά αλλά που στις κρίσιμες στιγμές είναι σε αρμονία με τον εαυτό τους και την ανθρωπιά τους κι έχουν το μυαλό και την καρδιά τους συμφιλιωμένα και με τέρμα τα γκάζια. Είναι αυτοί που βάζουν τα σωστά ερωτήματα με τον σωστό τρόπο, είτε έχουν μπροστά τους ένα πρόβλημα της καθημερινότητας είτε μια προσωπική τους τραγωδία να αντιμετωπίσουν.

     Διαβάζοντας, ακούγοντας με προσοχή, φωνές, κραυγές, ψιθύρους γύρω μου, μαζεύω κι εγώ, σαν τον συλλέκτη, ερωτήματα. Μετά κάποια στιγμή κάνω τη διαλογή μου. Ποια ερωτήματα μου λέει να κρατήσω η φωνή μέσα μου; Πώς να τα ξαναδιατυπώσω για να είναι πιο σωστά; Ε! να μερικά τέτοια είχα σκοπό να σας δώσω και σας έφαγα την ώρα μέχρις εδώ. Ας τα αραδιάσω αμέσως κι εσείς ύστερα κάντε τα ό,τι σας φωτίσει. Ρωτάνε λοιπόν πολλοί άνθρωποι – κι εγώ αλλάζω λίγο τα λόγια τους – τέτοια ερωτήματα:

• Γιατί οι άνθρωποι σπάνια μιλάμε για τις όποιες ευλογίες έχει ευεργετηθεί ο καθένας μας και δεν σταματάμε να μιλάμε κάθε μέρα για προβλήματα ακόμη και για προβληματάκια;

• Τι θα πάθουμε αν στις συναλλαγές μας δίνουμε πιο συχνά, το κάτι παραπάνω απ’ όσα συμφωνήσαμε χωρίς να ζητάμε έξτρα αμοιβή; και ποιος θα ήταν ο ισχυρός λόγος για να το κάνουμε;

• Τι μας φταίει και αλλάζουμε κάθε μέρα προτεραιότητες (κάποιοι) και τι όταν δεν τις αλλάζουμε ποτέ (κάποιοι άλλοι); 

• Τόσο εύκολες κι ανέξοδες είναι πια οι δικαιολογίες, που έχει ξεχειλίσει όλος ο πλανήτης; Ή μήπως κοστίζουν τελικά πολύ ακριβά αλλά εκ των υστέρων στο αποτέλεσμα; 

• Ποιος ο λόγος να κάνουμε όνειρα όταν δεν βγαίνουν αληθινά; ρωτάνε αρκετοί. Και τι θα ήσουν σήμερα αν δεν είχες κάνει όνειρα όταν ήσουν νέος; αντ-ερωτούν άλλοι.

• Το να κάνω όνειρα είναι και ωραίο και μου δίνει ενέργεια να προσπαθώ, αλλά να μην κρατάω και μια πισινή; ρωτάνε αρκετοί. Και αν αντί για πισινή είχες εναλλακτικά όνειρα αντ-ερωτούν άλλοι. 

• Γιατί κάποιες πληγές στην ψυχή μας δεν κλείνουν ποτέ; Είναι οι χειρότερες ή είναι αυτές που αγαπήσαμε και δεν τις αφήνουμε να κλείσουν;

• Τι με εμποδίζει να προχωρήσω μπροστά; Αυτό που έχω ή δεν έχω; Αυτό που νομίζω πως δεν έχω; Αυτό που δεν είμαι ενώ θα έπρεπε; ρωτάνε οι περισσότεροι. Ή μήπως να ψάξω αυτό που νομίζω ότι είμαι; αναρωτιούνται λίγοι.

• Πώς να είμαι φιλικός κι ευγενικός χωρίς να με περνάνε για ευάλωτο και αδύναμο; Πώς να είμαι σεμνός χωρίς να φαίνομαι ντροπαλός ή δουλοπρεπής; ή μήπως να εξετάζω καλύτερα ποιοι είναι αυτοί που τολμούν να με κρίνουν;

• Που είναι τα όρια ανάμεσα στον ενθουσιασμό και τον φανατισμό; Πότε καταλαβαίνεις ότι τα πέρασες; Μήπως όταν πάψεις να έχεις έστω και αραιές μικρές αμφιβολίες;

• Λένε ότι άμα θέλεις κάτι πραγματικά με την ψυχή σου τότε θα το μπορέσεις. Πώς να το πιστέψω; Ρωτώντας όποιον το έζησε ή βρίσκοντας μικρά παλιά, δικά μου παραδείγματα; 

• Γιατί σκοτωνόμαστε οι άνθρωποι ώστε να έχουμε πάντα δίκιο εμείς και ποτέ οι άλλοι; Κάποιοι που δεν το κάνουν είναι πιο ήρεμοι γενικά αλλά τι έχουν χάσει και τι έχουν κερδίσει; Μήπως η εσωτερική ηρεμία γι αυτούς είναι μια κορυφαία αξία;

• Λένε ότι ο δυνατός νικάει πάντα αλλά γιατί μερικές φορές τέτοιοι δυνατοί μου φαίνονται να είναι απάνθρωποι; 

• Να ακούσω τους παλαιότερους που πίστευαν ότι τα αγαθά αποκτιούνται με κόπο ή τους νεώτερους που λένε ότι αποκτιούνται με τρόπο κι όχι κόπο; 

• Τι κάνει κάποιους να βλέπουν στη ζωή τους μόνον μάχες, εχθρούς, νίκες και ηρωισμούς και τι κάνει κάποιους άλλους να βλέπουν μόνον ευκαιρίες για έργα, για συνεισφορά και για συντροφικότητα;

• Τι είναι πιο οδυνηρό για την πρόοδό μας; Να θέλουμε και να μην μπορούμε ή να μπορούμε και να μην θέλουμε;

• Αν ο Θεός μας άφηνε να διαλέξουμε ένα από τα δύο, θα ζητούσαμε περισσότερη ζωή ή καλύτερη ζωή; Ή μήπως έχουμε ήδη μια επιλογή που τα συμπεριλαμβάνει και τα δύο αλλά με άλλη ζυγαριά για το πολύ και το καλύτερο;

• Πώς να χαρείς με το ευχαριστώ που σου λένε για μια ευεργεσία σου, όταν δεν σε κοιτούν στα μάτια; Μήπως όμως φταίει που δεν χάρηκες που το μπορούσες και το έκανες, πολύ πριν έλθει η ώρα να ακούσεις ένα ευχαριστώ;  

• Τι άραγε να είναι προτιμότερο από τα δύο σε έναν κόσμο γεμάτο δυσκολίες και τραγωδίες; Μια ζωή γεμάτη ευτυχία κι ένα τραγικό τέλος ή μια βασανισμένη ζωή και ένα ευτυχισμένο τέλος; 

Αυτά χωρούσαν ως εδώ αγαπητοί μου αναγνώστες. Θα επανέλθω και με άλλα “άσπρα σύννεφα” κάποια κατάλληλη στιγμή – ίσως όταν θα έχουν πλακώσει πολλά μαύρα, που εύχομαι αν έλθουν να διαλύσουν γρήγορα. Να τα διαλύσουμε, καλύτερα να πω.

Καλό Φθινόπωρο. Να βρείτε τα δικά σας άσπρα σύννεφα.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2013

ΝΙΚΟΣ Γ. ΝΗΜΑΣ

ΟΝΕΙΡΟ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το πρωινό συνήθως η θάλασσα ήταν "λάδι".
Η βαρκούλα σε περίμενε στην πόρτα.
Αργά το κουπί, ... παρατηρώντας τις χαρακιές
που άφηνες στην επιφάνεια.
Οι πρώτες βαθιές ανάσες αλμυρού οξυγόνου
ξυπνούσαν το είναι σου.
 
Όταν πια τα σπίτια μίκραιναν πίσω σου,
άνοιγες εκείνο το βιβλίο και σημείωνες.
Τα αφρόψαρα ασημίζοντας σε χαιρετούσαν
ζητώντας μια μόνο σύντομη σημείωσή σου
να γίνουν κι αυτά λίγο πιο σημαντικά.
 
Η γοργόνα δεν φάνηκε ούτε σήμερα...
 
Όταν ο ήλιος άρχιζε να τσιμπάει,
πίσω στην ακτή όπου πάλι σουλατσάριζε
εκείνη που περπατούσε και δεν πατούσε.
 
Ανηφόριζες ύστερα στον λόφο με τα πεύκα.
Σημείωνες για τις συνομιλίες του αέρα μαζί τους.
 
Ο ήλιος πια κατέκαιε τα πάντα και
το πέτρινο σπίτι σε περίμενε για ένα λιτό γεύμα
κι έναν ελαφρύ μεσημεριάτικο ύπνο
στο δροσερό υπνοδωμάτιο.
Τα καλύτερα όνειρα τα έβλεπες το μεσημέρι:
τη γοργόνα, τα αφρόψαρα, τα πεύκα,
την αλαφροΐσκιωτη να λέει λόγια πλεγμένα,
τους πεθαμένους σου έτσι όπως τους ήξερες...
 
Άραγε ...
ποια ζωή είναι μόνον ένα όνειρο
και ποιο όνειρο είναι είναι η ίδια η ΖΩΗ ;
 
Ν.Ν. Αύγουστος 2013 -
"ανάμεσα στ΄όνειρο και στην πραγματικότητα".

Αποκρούοντας τις προσβολές

Κάποιος από τον κύκλο μας, μας προσβάλλει / μας συμπεριφέρεται με αγένεια, χωρίς να του έχουμε κάνει κάτι παρόμοιο.

Η συνηθισμένη μας αντίδραση, δηλαδή αυτή που μας έμαθαν, είναι:

1η εκδοχή: “Πώς μου μιλάς έτσι;”  ή “ Καλά τι σου έκανα και μου μιλάς έτσι;” (σχετικά ήπιες και αμυντικές)

2η εκδοχή: “Πώς τολμάς σε μένα ρε …” ή “Πρόσεξε καλά και μη μου υψώνεις εμένα τη φωνή…” (εμπρός ας παλέψουμε λοιπόν)

Η συνέχεια είναι, με βεβαιότητα, να εμπλακούμε σε καβγά καθώς το όρισε / επεδίωξε εκείνος και η έκβαση είναι πάντοτε αβέβαιη (δεν θα βρούμε το δίκιο μας και πάντως αν το βρούμε όχι έτσι όπως θα ταίριαζε στην υπόληψή μας). 

“Αν είναι θρασύδειλος ίσως υποχωρήσει” (σκεφτόμαστε) “αρκεί να τον εκφοβίσω κι εγώ και να του δείξω πως δεν κωλώνω”.

Τώρα όμως παίζουμε στο δικό του γήπεδο. Μπαίνοντας στην κατάσταση θυμού, αφήσαμε τον άλλον και μάλιστα έναν αγενή να υπαγορεύσει τη στάση μας και να επηρεάσει τα συναισθήματά μας. Προφανώς και μας πειράζει η συμπεριφορά του αλλά γιατί να υπακούσουμε στην αρχική μας παρόρμηση να του το δείξουμε; Γιατί να μεταθέσουμε την συνδιαλλαγή μας από τα δικά του συναισθήματα στα δικά μας; Γιατί να αποδεχτούμε την αμυντική στάση;

Θέλουμε να υπερασπιστούμε την υπόληψή μας και τελικά με τον καβγά την καταρρακώνουμε διότι όλο και κάποιο κοσμητικό θα μας ξεφύγει και αν όχι ευτυχώς, τουλάχιστον θα είναι σε όλους ολοφάνερο δυστυχώς, ότι χάνουμε σχετικά εύκολα την αυτοκυριαρχία μας.

Τελικά έτσι, αντί να δείξουμε δύναμη, δείχνουμε αδυναμία.

Η αντίδραση που μπορούμε να μάθουμε να προβάλλουμε, είναι:

“Κάτι σε βασανίζει …” ή “Κάποιο πρόβλημα φαίνεται να έχεις πίσω από αυτά που λες …”

Πού είναι η διαφορά ανάμεσα στις δύο αντιδράσεις; Είναι στην μετάθεση πίσω σε αυτόν του ζητήματος της κουβέντας. Στην συνηθισμένη αντίδραση, αποδεχόμενοι τον αμυντικό ρόλο ή τη στάση αντεπίθεσης, κάνουμε σημείο αναφοράς τα “μου”, “έκανα”, “μένα”, δηλαδή τον εαυτό μας, ενώ στην αντίδραση που μπορούμε να μάθουμε, διατηρούμε την αναφορά σε εκείνον, λέγοντας “σε”, “έχεις”, “λες”.

Δεν μετατρέπουμε το πρόβλημά του σε δικό μας πρόβλημα.

Το λεπτό σημείο για

• να κατανοήσουμε,
• να αποδεχτούμε και
• να εξασκηθούμε

σε αυτό το είδος αντίδρασης είναι ότι δεν βιαζόμαστε να του ζητήσουμε λογικές εξηγήσεις και επιχειρήματα για να υποστηρίξει τον εναντίον μας ισχυρισμό, διεκδίκηση κ.λ.π. ή το ότι κάναμε εμείς λάθος.

Δεν πάμε στη δίκη που ετοίμασε με εμάς κατηγορούμενους.

Αυτό που τον ρωτάμε είναι τι πρόβλημα έχει αυτός και είναι θυμωμένος, τι δεν πάει καλά με αυτόν και όχι με εμάς. Σε αυτό μένουμε αυστηρά σταθεροί και επαναλαμβανόμενοι, μέχρι να αρχίσει να μιλάει κυρίως για τον εαυτό του και το πρόβλημά του.

Προσοχή! αν ο άνθρωπος αυτός μας ενδιαφέρει τότε δεν τρεπόμαστε σε φυγή.

Μια απάντηση σαν κι αυτήν: “Καλά, όταν ηρεμήσεις τα ξαναλέμε …”,

είναι φυγή και δεν έχει καμία σχέση με την προτεινόμενη προς μάθηση αντίδραση, στην οποία παραμένουμε στον διάλογο μέχρι να αλλάξει ή να μετριάσει την αγένειά του και να εκφράσει πιο δίκαια το ζήτημά του.

Σημείωση: Η προτεινόμενη αντίδραση, δεν έχει αποτέλεσμα με την πρώτη προσπάθεια, αφού ο άλλος συνήθως έχει αυτιά βουλωμένα από τον θυμό. Δεν απαντάμε όμως σε καμιά ερώτησή του, δεν ανταποκρινόμαστε σε καμιά δήλωσή του ή απειλή του, δεν εισπράττουμε κανέναν χαρακτηρισμό του για το πρόσωπό μας. Μένουμε αυστηρά, σταθερά ψύχραιμοι και επαναλαμβάνουμε τη δική μας ερώτηση σε κάθε παύση του που κάνει για να πάρει ανάσα. Δεν ενισχύουμε τον θυμό του αλλά αφήνουμε να εκτονώνεται, χωρίς να περνάει μέσα μας ώστε να μην φαίνεται στο πρόσωπό μας ή στις σωματικές αντιδράσεις μας, ότι πετυχαίνει να μας προσβάλει ή να μας τρομοκρατήσει.

Βεβαίως για να μάθουμε αυτήν την αντίδραση, πρώτα θα την κατανοήσουμε, μετά θα την αποδεχτούμε και φυσικά θα εξασκηθούμε.

Δεν είναι μια τακτική επικοινωνίας, είναι μια αλλαγή μέσα μας.

Νικόλαος Νημάς 

Αύγουστος 2013

 ... τούτη την εποχή όλο και περισσότερους τσιτωμένους θα συναντάμε ...

Ηλιακός φούρνος - Επίθεση στην κρίση

"Η ξεγνοιασιά της νοικοκυράς"

  Ανέμελο, Υγιεινό, Ανέξοδο, Οικολογικό

μαγείρεμα στον ήλιο

Ηλιακός φούρνος: 30-6-2013 παρ΄ όλα τα συννεφάκια οι μπριζόλες ψήθηκαν άριστα και το τελικό αποτέλεσμα ...
"πιο μαλακό και με χρώμα, δεν γίνεται"
6 χοιρινές και 2 αρνίσιες έβρασαν σε ένα ζουμί
Συνδυασμός λειτουργίας γάστρας και φούρνου.
ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΜΠΡΟΣΤΑ.

ΑΜΥΝΑ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΜΑΣ, ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.
 
"Χαχαχα …Μαγειρεύω και δεν με νοιάζει" 
είπε η πεθερά μου και συνέχισε
"κάποτε έπρεπε να μαζέψουμε ξύλα να ανάψουμε φωτιά, άστα τι περνούσαμε εκείνα τα χρόνια στο χωριό, μετά με τις ηλεκτρικές κουζίνες ευχαριστηθήκαμε μαγείρεμα, αλλά τώρα με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ μας βγαίνει ξινό"
και κατέληξε προφητεύοντας
"Με τον ήλιο λοιπόν έε;... πόσα έξυπνα πράγματα ακόμη έχει να φτιάξει ο άνθρωπος ...".

 

29-6-2013
το κοτοπουλάκι έγινε λιώμα

   

Κατασκευή τελειοποιημένη - δεν είναι πειραματικό μοντέλο.

 Έκλεισα σύμβαση με τον παραγωγό τα πρώτα 20 κομμάτια σε ειδική τιμή γνωριμίας !!! ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ ΤΩΡΑ - Στα σοβαρά, δεχόμαστε παραγγελίες.

 

Δεν έχει αποκτήσει εμπορική υπόσταση αλλά κινούμαστε ήδη σε αυτήν την κατεύθυνση.

Tα 20 κομμάτια προορίζονται για όποιον έχει ενδιαφέρον να συμμετάσχει ενεργά ή να ηγηθεί

·        τόσο στην προσπάθεια εμπορικής αξιοποίησης,

·        όσο και στα επιχειρηματικά οφέλη

·        χωρίς όμως να αναλάβει τα επιχειρηματικά ρίσκα.

Όποιος αναζητά διεξόδους με επιχειρηματική προοπτική και ενδιαφέρεται για την ιδέα αυτή, μπορεί με προσωπικό μήνυμα να δηλώσει τη συμμετοχή του στο πιο κάτω email και θα σας απαντήσουμε.

Νικόλαος Νημάς

Ιούνιος 2013 

 n.nimas.57@gmail.com

 

 

Μόνο η Αγάπη μπορεί

η φιλοσοφία δεν έχει πεθάνει
η ποίηση την ανανεώνει διαρκώς
και η μουσική την φέρνει πιο κοντά μας
πίσω τους η Αγάπη, "που μόνο αυτή μπορεί",
χαμογελάει αποκαλυπτικά.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ

“Οδός Ονείρων” – 1962 – Μάνος Χατζηδάκης
Η οδός ονείρων δεν ξεχωρίζει, είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους της πόλης μας, είναι ο δρόμος που κατοικούμε, μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα και απέραντα ευγενικός.
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολύ σιωπή...
Και όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα και αβάσταχτο ουρανό.
Εδώ σ΄ αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών …
ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με το ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί.
Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος και όταν δεν ονειρεύονται τραγουδούν:

Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά.
Μα κυρά μου εσύ, σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια που όλο πέφτουν σαν βροχή.
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ’ την αρχή.
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή.

Μάνο, αυτοί οι δρόμοι σίγησαν. Δεν ακούγονται πια ούτε οι φωνές των παιδιών και των μανάδων ούτε ο μανάβης και ο νερουλάς.
Πάνε πολλά χρόνια Μάνο, που δεν μυρίζουν χώμα οι δρόμοι όταν αρχίζει η ψιχάλα.
Στο εσωτερικό των σπιτιών τους όλα είναι ηλεκτρικά και “ηλεκτρισμένα” – ακόμη και τα συναισθήματα των ανθρώπων, ακόμη και τα όνειρά τους.
Μόνον τα πουλιά Μάνο, συνεχίζουν να ψάχνουν για φωλιές μεσ΄ τις τσιμεντωμένες αυλές.
Μα υπάρχουν ακόμη Μάνο, κάποια λίγα αγόρια που σαγηνεύονται με τα μαλλιά της “κυράς της αυγής”, που κάνουν προσευχές στον έρωτα σιωπηλά.
Όσο για τα κορίτσια Μάνο, δεν φορούν πια άσπρες κορδέλες και ξυπνάνε νωρίς, νωρίτερα από τα αγόρια.
Εκείνο που έχει μείνει ακόμη Μάνο, είναι το αγιόκλημα και το γιασεμί που σπανίζουν και το μυρωμένο αεράκι του επιταφίου ανάμικτο με εξανεμισμένες μνήμες και όνειρα ανθρώπων που έμειναν μισά.
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή, για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ’ την αρχή.
Νίκος Νημάς – Ιούνιος 2013

δείτε το πιο κάτω video
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=DdVYN8k_qgc

Μάνα θα το θυμάμαι για πάντα !

Μη διστάζεις στο κλάδεμα του εγώ σου.

Νέα μπουμπούκια, νέα ζωή σε περιμένει.

'- - - - - - - - - - - - -

 

Πριν από μία εβδομάδα, η αγαπημένη μου τριανταφυλλιά ήταν στις δόξες της.

Απόδειξη στη διπλανή εικόνα.

Θαύμαζα κάθε τριαντάφυλλό της, που από μπουμπούκι μέχρι να μαραθεί άλλαζε όλα τα χρώματα – γι αυτό την αγαπούσα. Κάθε απόγευμα που γύριζα από τη δουλειά στεκόμουν και την παρατηρούσα για λίγα δευτερόλεπτα.

Ποτέ δεν τόλμησα να κόψω ένα κλαρί της – να την κλαδέψω.

Δεν μου πήγαινε να πάρω το κλαδευτήρι και … χράτς … δεν μου πήγαινε.

Δεν τολμούσα γιατί δεν ήξερα.

Την προηγούμενη Κυριακή μια παλιά αγρότισσα από την ορεινή Αρκαδία, με τη σοφία των 85 χρόνων της (η πεθερά μου), καθώς μάζευε στον κήπο μας, τα χόρτα για το τραπέζι της αυριανής, με φώναξε να της δώσω το κλαδευτήρι.

Στεκόταν μπροστά στην αγαπημένη μου !!!

“Θέλει κλάδεμα μου είπε” και μ΄ έπιασε ένας κρύος ιδρώτας. Τι να της πω χωρίς να θίξω τη σοφία και την εμπειρία της ;

“Τώρα είναι ο καιρός μου είπε” – Φεβρουάριος. Της έδωσα το κλαδευτήρι και πήγα κοντά να κάνω ό,τι μπορώ ώστε να μην πληγωθεί πολύ η αγαπημένη μου. Δεν είχα ξαναδεί κλάδεμα, τέτοιο κλάδεμα. Κάθε χράτς και μια μαχαιριά στην καρδιά μου.

Κάτι ψέλλισα, δεν θυμάμαι καλά … “μη αυτό”, “όχι κι αυτό”, “μα τι θα μείνει ;” Κάτι τέτοιο είπα και δεν θυμάμαι την απάντησή της αλλά κατάλαβα ότι είναι για καλό.

Κάπως έτσι έμεινε μέσα σε δύο λεπτά η αγαπημένη μου (όπως στη φωτογραφία).

Τα όμορφα τριαντάφυλλα πεσμένα στο χώμα. 

Διάλεξε δυο τρία κλαδιά για αναπαραγωγή (πρόλαβα να δω ότι είχαν ματάκια έτοιμα) και μου είπε: “Θα δεις πώς θα γίνει σε λίγο καιρό” και εννοείται κατάλαβα πως η τριανταφυλλιά μου θα ξαναγεννηθεί.

Όμως το θέαμα της αγαπημένης μου ήταν τόσο τρομακτικό, που ξέχασα να ρωτήσω τα “πώς” και τα “γιατί” της τέχνης του κλαδέματος. Έψαξα στο internet και βρήκα πολλά (φωτό).

Κράτησα μερικά κλαδιά που είχαν αρκετά ματάκια και αφού δεν μου πήγαινε να τα πετάξω, τα έβαλα σε ένα κουβά με νερό απέναντι στον ήλιο. Μια εβδομάδα πέρασε από τότε και σήμερα πολλά ματάκια άνοιξαν. 

Μια ελπίδα γεννήθηκε μέσα μου. Να φτιάξω πολλά παιδιά της αγαπημένης μου!!!

Κάποια κουβέντα σήμερα μου τα θύμισε όλα αυτά. Μια κουβέντα για τα ξερά κλαδιά του “εγώ” μας, που πρέπει να τα κλαδεύουμε μόλις χρειαστεί, χωρίς να διστάζουμε. Μια φωνή τότε μέσα μου είπε:

“Μη διστάζεις στο κλάδεμα του εγώ σου. Νέα μπουμπούκια, νέα ζωή σε περιμένει.”

Νικόλαος Νημάς

3 Μάρτη 2013.

Σε θέλω δίπλα μου να μοιραστούμε την ΕΥΘΥΝΗ.

Βλέπω πολλούς να κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα.
Βλέπω εκείνους που ενοχοποιούν αυτοκαταστροφικά τον εαυτό τους.
Βλέπω άλλους, πολλοί κι αυτοί, να βλαστημάνε οργισμένοι προς κάθε κατεύθυνση.
Βλέπω κι εκείνους, πολλοί κι αυτοί, που σιωπούν ακόμη, όπως παλιά, φοβισμένοι.
Βλέπω ακόμη τους αδιάφορους να περιμένουν άλλοι να κάνουν την αρχή.

Βλέπω την τυφλή εξέγερση να βράζει.
Βλέπω και τη μοιρολατρία να μας πνίγει.
Ανάμεσά τους η αναίδεια των αιώνιων ανεύθυνων – είναι οι “ξερόλες” και κριτές των άλλων.

Εγώ επιμένω να αναζητώ τη σύνεση και τη φρόνηση.
Εγώ επιμένω να αναζητώ το θάρρος και την ευθύνη.
Ψάχνω στα χρονοντούλαπα και βρίσκω: το καθήκον.
Αναζητώ τον Πολίτη.

Τολμώ να ονειρευτώ ένα μίγμα πάθους συνετού και σύνεσης παθιασμένης.
Αναζητώ τον Πολίτη Αγωνιστή.

Βλέπω τους περισσότερους να ρωτάνε και να αναρωτιούνται: που θα πάει αυτό τελικά;
Λίγους όμως συναντώ να αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να αναδείξω ή να επιβάλλω τη βούλησή μου, όταν ήταν καιρός, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Η αδιαφορία έφερε τους χειρότερους, τους οσφυοκάμπτες, τους καταχραστές.
Η αποχή τους έκανε ηγεμόνες.
Σήμερα πια, ο φόβος, το βουβό κλάμα, η οργή, η τυφλή βία, η μοιρολατρία σκεπάζουν τον ήλιο των παιδιών μου.

ΕΩΣ ΕΔΩ !!!

Δεν θέλω τις ελπίδες τους – παλιές μαγειρεμένες υποσχέσεις.

Θέλω την Προοπτική ΜΑΣ – χάρτη και πυξίδα.
Σε θέλω δίπλα μου να σκάψουμε τη γη, να ξεθάψουμε τις ΧΑΜΕΝΕΣ ΜΑΣ ΑΞΙΕΣ.
Σε θέλω δίπλα μου να μοιραστούμε την ΕΥΘΥΝΗ.

Νικόλαος Νημάς
Φεβρουάριος 2013

Ξένος ήμουνα κι εγώ πριν γίνω αφεντικό

 Χαθήκανε και το νερό
τους έφερε ως εδώ
Αδέσποτα χωρίς χαρτιά
με πρόσωπα στεγνά

"Εγώ που χρόνια τώρα τριγυρνώ
σαν πουλί περιπλανώμενο
μες στη μοναξιά,μες στην ξενιτιά
που δεν την αντέχω άλλο πια..."

Ξένος ήμουνα κι εγώ
πριν γίνω αφεντικό
πριν χτίσω και φτιαχτώ
πριν μάθω να ξεχνώ.

Ξένος ήμουνα αλλά
εσύ είσαι ο ξένος πια
και δίπλα μου όπως ζεις
τη μέρα μου ενοχλείς

Χαθήκαμε μες στην κοιλιά
μιας μάνας που ξεχνά
Κι απ΄το εμείς το ξένο εγώ
μου λέει να μισώ.

 - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Οι Έλληνες χάρισαν στην ανθρωπότητα αυτό το ανεπανάληπτο δώρο πολιτισμού, τη γέννηση και τη θεμελίωση των ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, μέσα σε ένα στενό παράθυρο χρόνου (6ος & 5ος αιώνας π.Χ.) σε μια στενή περιοχή του πλανήτη, διότι ήσαν αδιάκοπα και αθεράπευτα ΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ - ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

ΠΡΈΠΕΙ να δείτε το παρακάτω video και να συλλογιστείτε σε πολλά επίπεδα και να κάνετε πολλαπλές αναγνώσεις για να καταλάβετε τι θέλω να πω.

Είμαι βέβαιος πως όλοι σας έχετε νιώσει τα πιο αντιφατικά συναισθήματα απέναντι στους "ξένους" που έχουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες φθάσει στην χώρα μας. Άλλοτε συμπόνια, άλλοτε φόβο και ας μην αναφέρω τα υπόλοιπα πιο έντονα. 

Ξανασκεφτείτε όμως όσα αφομοιώσατε από το προηγούμενο video. 

Ας μη συγχέουμε τα προβλήματα και τις επιτακτικές λύσεις, σχετικά με την παρουσία των ξένων μεταναστών στην χώρα μας, δηλαδή την πολιτική σε αυτό το θέμα, με την υπεύθυνη προσωπική στάση μας απέναντι σε ανθρώπινες ψυχές.

Δεν θέλω να σας κουράσω αναμασώντας πολιτικές.

Θέλω να ξυπνήσω τα συναισθήματά σας και να σκεφθείτε αυτό το:

"Ξένος ήμουνα κι εγώ πριν γίνω αφεντικό"

Ακούστε αυτό το όμορφο τραγούδι που ακολουθεί.

Δεν μπορεί, όπως και να ΄χει, κάπως αλλιώς θα αντιδράτε από δω και πέρα, όταν βλέπετε ή πληροφορείστε για συμπεριφορές αταίριαστες στον Έλληνα, που κάποιοι απαίδευτοι ως πειθήνια όργανα επιδεικνύουν απέναντι στους "ξένους" ΜΑΣ.

Νικόλαος Γ. Νημάς
Φεβρουάριος 2013

ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Πριν φθάσεις να παραπονιέσαι ότι σήμερα είσαι αδύναμος, αργός ή άτυχος, ΣΚΕΨΟΥ ότι:
Εννιά μήνες πριν γεννηθείς ήσουν:
ο πιο γρήγορος
ο πιο δυνατός και ανθεκτικός
ανάμεσα σε 40.000.000 σπερματοζωάρια που έστειλε ο πατέρας σου, 
που τελικά ΕΣΥ συνάντησες το ωάριο της μητέρας σου 
και τελικά βρήκες σημείο να διεισδύσεις ΣΕ ΑΥΤΟ και να γονιμοποιηθείς σε ανθρώπινο έμβρυο.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ ?

Είσαι η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, 

μια ελάχιστη πιθανότητα που έγινε συμβάν.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΤΥΧΟΣ λοιπόν.

ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ - ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ

Η φωτιά της Αγάπης

Ένα ελαφρύ σκάλισμα κάθε τόσο, 

για τη φωτιά της Αγάπης

και θα μένει πάντοτε άσβεστη.

Να το θυμάστε ... 

κάθε λίγο και λιγάκι ένα σκάλισμα.

(κι ας λυσσομανάνε ολόγυρα οι άνεμοι των δυσκολιών και των αντιξοοτήτων)

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΖΕΙ ΜΕ ΣΟΦΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ.

Καλημέρα ... κοιμήθηκες καλά;

Να σου φτιάξω καφέ;

Μήπως κρυώνεις;

Είδα μια σκιά στα μάτια σου...

Πες μου τι σ΄ενοχλεί τώρα;

Πετάω ! όταν μου χαμογελάς έτσι.

Σου πάει αυτή η ζακέτα.

Πιστεύω πως μπορείς.

Να σου ζεστάνω το φαγητό;

Μήπως είναι ώρα να ξεκουραστείς;

Κατάλαβα πως σε πλήγωσα...

Πες μου τα λάθη που κάνω...

Τι σκέφτεσαι τώρα;