ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ, Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ , Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Apurimac συναντούν την Έλλη Πασπαλά σε ένα μοντέρνο tango με αργεντίνικους στοίχους που όμως όλες οι λέξεις έχουν ρίζα ελληνική.

Ένα οδοιπορικό στους μελαγχολικούς δρόμους της Αθήνας με τελικό προορισμό την μόνη ελπίδα, τον άνθρωπο.

«Το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα» είναι το ολοκαίνουριο τραγούδι των APURIMAC, που κυκλοφορεί σήμερα.
 

Σε μια χώρα που δεν μπορεί να βρει το βηματισμό της, που δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να φανταστεί το μέλλον της. 

Σε μια κοινωνία που έχει χάσει τη συνοχή της, σε μια καθημερινότητα που γίνεται όλο και πιο αβάσταχτη.

Σε μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα, όπου κάποιοι «εγκέφαλοι» παίζουν και τζογάρουν πάνω στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αποφασίζοντας ποιοι λαοί θα επιβιώσουν και ποιοι θα οδηγηθούν στον αφανισμό, ποιοι θα έχουν δουλειά και ποιοι θα οδηγηθούν στην αυτοκτονία, ποιοι θα μορφωθούν και ποιοι θα παραμείνουν αμόρφωτοι και εύκολοι στόχοι:
 

Οι APURIMAC παρέα με την Έλλη Πασπαλά, μας τραγουδάνε το Τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα. 

Πρόκειται για ένα τραγούδι με την εξής πρωτοτυπία: ενώ είναι γραμμένο στην ισπανική γλώσσα, ο δημιουργός του Daniel Armando (αργεντινός στην καταγωγή και με πείρα από κρίσεις και χρεωκοπία) χρησιμοποιεί 100 ελληνικές λέξεις δοσμένες στην ισπανική γλώσσα, οι οποίες περιγράφουν με πολύ δυνατές εικόνες όλη την πραγματικότητα που ζούμε στις μέρες μας.
 

Και γιατί το τελευταίο μας ταγκό; 

Γιατί αν δεν ξυπνήσουμε και δεν αντιδράσουμε σαν άνθρωποι άμεσα, τότε δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε ένα ταγκό ακόμα.
 

Είναι μια παραγωγή του Άγγελου Σφακιανάκη Μικρός Ήρως

Τι αλλαγή ζητούν από τον Έλληνα;

‎Ο μέσος σημερινός και παγκοσμιοποιημένος Έλληνας μπορεί ποτέ να ωριμάσει, να βρει περισσότερη πνευματική ισορροπία και να συναντηθεί ξανά με τις αξίες του?

Αυτά τα λόγια – το ερώτημα - συμπυκνωμένα τα ακούω και τα διαβάζω όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, τα νιώθω κι εγώ ως ένα βαθμό, και αυτό για μένα είναι το σημάδι της κρίσης, της κρίσης δηλαδή πρωτίστως ταυτότητας και αξιών και δευτερευόντως η οικονομική κρίση, η κρίση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας ή η κρίση του πολιτικού συστήματος.

Κάτι φαίνεται πως πάει να γίνει σε αξίες, ένα ξεκίνημα ας πούμε για την ώρα αμφίβολο και μαϊμουδίζοντας για πολλούς (αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, περηφάνια ... ξανάρχονται έμπρακτα στο προσκήνιο) όσο για την πνευματική ισορροπία δεν ελπίζω και δεν σκοτίζομαι να βρούμε αρκετή. 

Κυρίως, δεν το θεωρώ ρεαλιστικό

Είμαστε αλλιώς, ζούμε αλλιώς, ζούμε αλλού γι αλλού, είμαστε τα αιώνια άτακτα παιδιά και όποιος το παραγνωρίζει δεν έχει διαβάσει την ταραγμένη ιστορία μας από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο μέχρι σήμερα. Δεν ζούμε σαν να είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά έτσι απλά πιστεύουμε πως οι άλλοι ζούνε γύρω μας. Κάνουμε πάντοτε το αντίθετο από τα “πρέπει” και είτε με βαθιά τραύματα είτε με γρατζουνιές κάθε 30 με 40 χρόνια τη βγάζουμε ξανά καθαρή.

Εμείς είμαστε μια χαρά εδώ που είμαστε, εύκρατο κλίμα, ουρανός γαλάζιος, οι καλύτερες παραλίες, λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λαδάκι, κηπευτικά μαγειρευτά. Κατά βάθος έτσι πιστεύουμε σχεδόν όλοι, ακόμη κι όταν γκρινιάζουμε για περισσότερα. Το εμπεδώσαμε το δίδαγμα των γονιών μας: φάε τη μπουκιά σου … έ ρε κατοχή, δεν είδατε τι θα πει πείνα, άμα έρθει να δούμε τι θα κάνετε.

Και ίσως γι αυτό, παρόλο που είμαστε ακόμη χορτάτοι, μπορεί να είμαστε και έτοιμοι και για την πείνα.

Έ! έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες που συνωστίζονται στην Αττική και έμαθαν αλλιώς, θα ξεμάθουν ή θα φύγουν πίσω στα χωριά, ακόμη και στα ορεινά και στα άγονα, ίσως θα ξαναγίνουμε σκαφτιάδες, αγρότες, κτηνοτρόφοι . . . "μύγδαλα Άνναμπελ" . 
Το Ευρωπαϊκό καταναλωτικό όνειρο, κρίμα για όσους το πίστεψαν, μπορεί και να τελειώνει, δηλαδή ? αναρωτιούνται κάποιοι.

Εναλλακτικές θα βρούμε, σε όλα τα ανέκδοτα αυτό κάνει ο Έλληνας, μπόλικη πονηριά και ξεφεύγει αλλού ... out of the box ... ένας Οδυσσέας που ψάχνεται από πού ήλθε και πού πάει, με μόνο όπλο του ένα πείσμα για το ταξίδι κι εργαλείο του την πονηριά ... έστω εξυπνάδα. 

Ιστορία, μύθοι και ανέκδοτα είναι ισχυρές παιδαγωγικές διεργασίες.

AYTHN TH ΣΥΓΧΗΣΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΗ ΖΟΥΜΕ – νομίζω.

Ο Έλληνας ήταν εδώ και 2.500 χρόνια η ενσάρκωση του  
“δεν ξέρω ποιος είμαι, δεν ξέρω τι θέλω, αφήστε με ήσυχο να θαυμάζω τον ήλιο και τα αστέρια, τις ωραίες γυναίκες και τους άντρες, να μιλώ με το χώμα και να καρπίζει” ... 
κι όσοι δεν τα νιώθουν όλα αυτά αλλά γεννήθηκαν εδώ και ζούνε εδώ, με Ελληνική ιθαγένεια και καταγωγή, μάλλον παρα-μορφώθηκαν στην εσπερία ή από τα γράμματα της εσπερίας.

Τι Τραγωδίες μου λέτε πως θα ‘ρθουν και τι μου λέτε για Μεγάλες Καταστροφές και για Εμφυλίους!!!

Μα, με αυτά δεν μεγαλώσαμε ? Με αυτές τις αφηγήσεις δεν φτιάξαμε Κοινωνική και Εθνική Συνείδηση? Μας είπαν ποτέ τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε δυνατοί σαν λαός και κράτος και να μην τα ξαναζήσουμε?  
Ποτέ κανείς!!! Μα κανείς !!! … 
Μας έλεγαν πως θα είμαστε πάντοτε μικροί στην ειρήνη και δυνατοί στον πόλεμο και πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και πως είναι το μυθικό πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες της.

Και μάθαμε και είδαμε και με τα μάτια μας, όλες οι γενιές, ότι πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι σπουδαίοι και ονομαστοί Βόρειοι και Δυτικοί, που από τον πολύ τους θαυμασμό (απορία και περιέργεια) για την πάστα μας, θα μας μελετούν μέσα στα βιβλία της ιστορίας, θα μας μελετούν σαν τουρίστες και περιηγητές, που έρχονται να βάλουν τον δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, που θα γράψουν σπουδαία φιλοσοφικά και άλλα ποιητικά κείμενα για μας και θα διαλαλούν πως είναι φίλοι μας. 
Το ίδιο θα κάνουν και οι μαθητές τους και οι οπαδοί τους κι έτσι θα έχουμε πάντοτε φίλους να μας συμπαρασταθούν, να μας δέχονται στην παρέα τους με τιμές, να δίνουν για μας μεγαλύτερο αγώνα από εμάς. Εμείς αρκεί να διατηρούμε αυτήν την ακατέργαστη ομορφιά μας και να συνεχίζουν να μας ερωτεύονται οι άλλοι.

Αυτόν τον ναρκισσισμό μας, το γνωρίζουμε ότι τον έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο γι αυτό μας το ελάττωμα. Ούτε μια ας πούμε “διόρθωση” στην παιδεία μας μπορεί να αμβλύνει έστω αυτόν τον ναρκισσισμό μας. Εκτός αν εξαφανιστούν τα “μάρμαρα”, κοκκινίσει η θάλασσά μας, γκριζάρει ο ουρανός μας, χαμηλώσουν και λειανθούν τα βουνά μας, καούν όλα τα βιβλία ιστορίας μας ανά τον κόσμο, πάψουν να είναι δαντελωτές οι ακτές μας και μας ποτίζουν “ανέραστο νερό”.

Δεν γίνεται. Ζορμπάδες θα συνεχίσουν να γεννιούνται σε αυτόν τον τόπο, αλλά και ποιητές κι αιθεροβάμονες.  
Και όσο θα έχουμε μια θρησκεία που βάζει σε ίσο ύψος την πατρική αυστηρότητα με την πατρική φιλευσπλαχνία, θα συνεχίσουμε να είμαστε ανεκτικοί στα λάθη και στα παραστρατήματα. 
Τα πρέπει και οι νόμοι θα είναι πάντοτε απλώς πυξίδες και ποτέ λιμάνια για να αράξουμε. Πάντοτε θα σπάμε τους νόμους και τις συμφωνίες και πάντοτε θα είμαστε 
αφερέγγυοι σαν συνεργάτες αλλά και οι πιο έμπιστοι σαν σύντροφοι.

Αν θα μείνουμε έτσι ή αν θα αλλάξουμε δεν μπορώ να προβλέψω. 
Καταλαβαίνω όμως ότι η συνειδητοποίηση μιας ακόμη ιστορικής κρίσης ταυτότητας και προορισμού έχει ήδη ξεκινήσει για όλους τους Έλληνες.

Νίκος Νημάς - Ιούνιος 2012, παραμονές εκλογών.

Το πατίνι

Κάποιο καλοκαιριάτικο μεσημέρι, 1963 ή 1964, στην οδό Ικονίου στην Άνω Ελευσίνα, ακούστηκε για πρώτη φορά εκείνο το γουρ.. γουρ... γκαπ... γουρ... γουρ... γκαπ... που διέκοπτε τη μεσημεριανή ανάπαυση. Ταραχή κι εκνευρισμός στους μεγαλύτερους κι αναστάτωση σε μας στους μικρότερους που λες και κάτι διαισθανθήκαμε.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου (ήταν υποχρεωτικό τότε να ξαπλώνουμε όλοι το μεσημέρι ... μάλλον για να ησυχάζουν οι μεγαλύτεροι) και ακροβατώντας σαν σχοινοβάτης στις μύτες των ποδιών μου βγήκα μέχρι την αυλόπορτα για να ανακαλύψω αυτό στο οποίο με έσπρωχνε η διαίσθησή μου. Βάσιμα υποπτεύθηκα ότι αυτός ο ανατρεπτικός μεσημεριανός θόρυβος προερχόταν από κάποιο γειτονάκι μας.

Και τον είδα ! γουρλώνοντας τα μάτια μου, να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο πεζοδρόμιο. Δυο σανίδες και δυο μεταλλικά ροδάκια που έκαναν αυτό το γουρ..γουρ στο τσιμέντο και το γκαπ όταν περνούσε πάνω από τα μαντεμένια καπάκια των μετρητών νερού. Έτρεχε σαν άνεμος, σαν σαΐτα, σαν ... δεν βρίσκω λόγια. Δεν ήταν το άπιαστο σαν όνειρο ποδήλατο που όλοι λαχταρούσαμε αλλά δεν ελπίζαμε σύντομα να το αποκτήσουμε (άλλα χρόνια τότε, χρόνια στερημένα) αλλά κάτι πολύ πιο απλό. 

Μια ιδιόχειρη κατασκευή. Σίγουρα το είχε φτιάξει μόνος του. Ήταν από τα μεγαλύτερα παιδιά - ένας από τους αρχηγούς μας. Η καρδιά μου φτερούγισε και το καβάλησα νοερά και πέταξα κι εγώ σαν άνεμος ...

Προσγειώθηκα μόλις ακούστηκαν οι πρώτες φωνές των ενοχλημένων γειτόνων για την ασέβεια του αρχηγού μας να διακόψει τη μεσημεριανή ησυχία. Κάποιοι κάτι είπαν για την μάνα του που δεν τον είχε περιορίσει κι εκείνος το μάζεψε και τρύπωσε στην αυλή του.

Γύρισα αναστατωμένος στο κρεβάτι μου και περίμενα καρτερικά το απόγευμα. Και το απόγευμα ο αρχηγός εμφανίστηκε θριαμβευτικά με το πατίνι του και μαζευτήκαμε γύρω του όλοι οι μπόμπιρες. Έκανε τρεις τέσσερις διαδρομές και μετά μας άφησε να το περιεργαστούμε. Τα ροδάκια μας είπε πως τα λένε "ρουλεμάν" και του τα έφερε από το εργοστάσιο ο θείος του.

 "Ρουλεμαν" τι όμορφη λέξη ! και "ρο" και "λάμδα" και "ν" στο τέλος. Η λέξη πατίνι δεν μου άρεσε ενώ το ρουλεμαν... ήταν αλλιώς. Το σχήμα κυκλικό και οι μπίλιες και η στιλπνότητα με καθήλωσαν. Υπάρχουν τέτοια ωραία πράγματα μέσα στα εργοστάσια; αναρωτήθηκα.

Ύστερα πήραμε σειρά να δοκιμάσουμε ένας ένας. Γελάσαμε αρκετά με τις άγαρμπες προσπάθειες όλων μας. Σιγά σιγά τα καταφέραμε και ξεχώρισαν αμέσως οι πιο επιτήδειοι.

Σε λίγες μέρες πολλοί είχαν αρχίσει τις εργασίες κατασκευής και είχαν βάλει μέσον να βρουν τα ρουλεμαν.

Εκείνο το καλοκαίρι η γειτονιά γέμισε με πατίνια με ρουλεμάν. Κάποιοι τα διακόσμησαν. Αυτοί που αργότερα θα γίνονταν τεχνίτες ξεχώρισαν από την φροντισμένη κατασκευή και κάποιες επινοήσεις.

Η μουσική εκείνο το καλοκαίρι ήταν γουρ...γουρ... γκαπ ...

Ιούνιος 2012, παραμονές εκλογών, επιχειρώντας κατάδυση στην άλλη πατριδογνωσία μας ....

Νίκος Νημάς