Να συναντιόμαστε, όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο θαρραλέοι.

Να συναντιόμαστε, όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο θαρραλέοι.
Να μικρύνουμε τις αποστάσεις, να φτιάξουμε γειτονιές διαδικτυακές, να ακούσουμε τον θόρυβο του διπλανού, τον αναστεναγμό και το τραγούδι του,
το γέλιο του και την κραυγή του.

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Γεννήθηκα Άνθρωπος.



Είπαν πως
γεννήθηκα για να ρωτώ
λανθασμένες ερωτήσεις.
Μα κατάλαβα πως
βάλθηκα να ταξινομώ
ανόητες απαντήσεις.

Σ’ άχρονο χώρο κι άχωρο χρόνο
γέννησα τόπο και χρόνο
να σταθώ εκεί
κριτής απέναντι στο χάος.

Τόλμησα
κι από τότε το πληρώνω.

Δεν ησυχάζω πια με μικρές παρηγοριές,
μ’ εφήμερες αγάπες, απατηλές.

Είπαν πως
γεννήθηκα για να ρωτώ,
να ταξιδεύω, να ψηλαφώ.

Μα κατάλαβα πως
ακόμη περιμένω στο λιμάνι
κι ό,τι στον ορίζοντα αγγίζω ξεμακραίνει.


Είδα το είδωλό μου και το λάτρεψα.
Το ‘στησα στο βωμό μπροστά
του Σιωπηλού Σύμπαντος.

Φθόγγοι, φωνήεντα, κραυγές,
λέξεις, ονόματα και σύμβολα
νοήματα βαριά
σ’ αδύναμες πλάτες φορτωμένα.

Μα ευτυχώς,
ψυχή σαγηνεμένη απ’ τον έρωτα του Φωτός.

Είπαν πως
γεννήθηκα να πλάθω εικόνες και μουσικές.
Μα κατάλαβα πως
έστησα θέατρο με τ’ αστέρια θεατές.

Σαν άστρο έλαμψα λίγο μετά
την Μεγάλη Λάμψη,
σαν άστρο θα σβήσω λίγο πριν
τον στερνό λυγμό του Σύμπαντος.

Στην χαοτική ομορφιά απέναντι
οικοδομώ την αρμονία των νόμων,
που τους συνέχει η νοσταλγία της ενότητας του Όλου.

Φλύαρος ή σιωπηλός, τραγουδάω, πάω μοναχός.

Γεννήθηκα γυμνός,
αποχωρώ στολισμένος περιπέτειες φωτός.
Έλαβα το Φως, εξέπεμψα την Αγάπη.
Νίκος Νημάς
καλοκαίρι 2006 – καλοκαίρι 2008